شرح نهج البلاغه ( جلسه سوم )

  شرح نامه امام به امام مجتبی (علیهما السلام) :

  قسمت سوّم :

متن وصیت :

✅ اما بعد (از حمد و ثنای الهی) آگاهیم از پشت کردن دنیا و چیره شدن روزگار و روی آوردن آخرت به سوی من، مرا از یاد غیر خودم و توجّه به دنیا و اهل آن باز داشته است.
✅ این توجّه سبب شده اشتغال به خویشتن مرا از فکر مردم(و آنچه از دنیا در دست آنهاست) باز دارد و از هوای نفس مانع شود و حقیقتِ سرنوشتم را برای من روشن سازد و همین امر مرا به مرحله‌ای رسانده که سراسر جدی است و شوخی در آن راه ندارد، سراسر راستی است و دروغ به آن آمیخته نیست .

 ✅ و چون تو را جزیی از وجود خود، بلکه تمام وجود خودم یافتم گویی که اگر ناراحتی به تو رسد، به من رسیده و اگر مرگ دامانت را بگیرد دامن مرا گرفته، به این جهت اهتمام به کار تو را اهتمام به کار خود یافتم، از این رو این نامه را برای تو نوشتم تا تکیه گاه تو باشد خواه من زنده باشم یا نباشم.

شرح :

نکته ها :

❎ اول : اینکه آگاهی به پشت کردن دنیا و نزدیکی قیامت به انسان صفای نفس عطا می کند که کارهای خالص او را در آن حالت برایش زلال می می کند که این توجه انسان را از توجه به خود و توجه به دنیا و اهل آن باز می دارد لکن اهمیت برخی مسائل مانند فرزند طوری است که حتی در آن حالت نیز انسان از وضعیت فرزند غافل نمی ماند.

❎ دوّم : توجه به قیامت و درک واقعی نزدیکی آن نشانه هایی دارد :

1- حقیقت سرنوشت انسان برایش روشن می شود .

2- اشتغال به خویشتن اگر بر اساس آمیزه های دینی باشد نه بر اساس خواسته های دنیوی، باید مانع تبعیّت از هوای نفس انسان گردد نه اینکه اشتغال به خوشتن موجب تبعیت از هوای نفس گردد.

❎ سوّم : علاقه پدر به فرزند علاقه ای این همانی است، گویا دو روحند در یک وجود که شاید فرزند قادر به درک آن نباشد.

ادامه دارد .


  گلی از بوستان نهج البلاغه

امام علیه السلام خطاب به امام مجتبی علیه السلام میفرمایند :

عاجزترین مردم کسی است که از بدست آوردن دوستان عاجز باشد واز او عاجزتر کسی است که دوستانی را که بدست آورده از دست بدهد.

نامه ۳۱نهج البلاغه
https://telegram.me/quranvanahjolbalaghe